عشقِ نجات‌دهنده

"عشق"، نجات می‌دهد؛ تعالی می‌بخشد؛ و دروازه‌ی امید به باغ سبز و پُر طراوت زندگی می‌گشاید. "عشق"، با همه‌ی غم‌انگیزی و حُزن‌اش، شادی‌آفرین و زیبایی‌بخش است؛  زیباییِ صورت و سیرت؛ محرّک همه‌ی خوبی‌ها؛ همه‌ی آدمیّت؛ همه‌ی انسانیت.

و شعری از "شاملو"ی بزرگ که دوست میدارم:

همه‌ لرزش دست و دلم

از آن بود که عشق پناهی گردد

پروازی نه، گریزگاهی گردد

...

و خنکایِ مرهمی بر شعله‌ی زخمی

غبار تیره‌ی تسکینی

بر حضورِ وهن

و دنجِ رهایی بر گریزِ حضور

و سبزه‌ی برگچه بر ارغوان

...